Η ιστορία του μακρυμούρικου - Παρασκευή 12 Φεβρουαρίου 2016 PDF Print E-mail

Επειδή ένα τετραήμερο νωρίτερα έγινε, δικαιολογημένα, πολύ λόγος για το τελευταίο RS, ας θυμηθούμε τα πρώτα αγωνιστικά βήματα ενός άλλου RS.

Σχεδόν σαράντα χρόνια νωρίτερα, βραδάκι του Σαββάτου 12ης Φεβρουαρίου του 1977, το Πανελλήνιο πρωτάθλημα ράλυ  ανοίγει την αυλαία του με το  Αττικοβοιωτίας. Με μήκος 480 χλμ. με 12 ετάπ, ένα κομμάτι που δεν έβγαινε με τίποτα, το Ψάθα – Αλεποχώρι και 72 (!) συμμετοχές.

Τότε θα κάνει την πρώτη του εμφάνιση στην Ελλάδα το λευκό, ομάδας 1, Ford Escort της «Ι. Ε.Κοντέλης Α.Ε.» με πλήρωμα τους «Ιαβέρη» - Κ. Στεφανή. Ο ειδικός Τύπος της εποχής, το θέλει να έχει Αυστραλιανή ομολογκοσιόν και το περιγράφει το αυτοκίνητο ως «εντελώς απλό» και σε αναμονή πραγμάτων που θα το μετέτρεπαν σε φουλ γκρουπ 1. H απουσία των άγκιστρων του καπώ και η παρουσία του «χταποδιού», επιβεβαιώνει την «απλότητα» της συμμετοχής.
Στην εκκίνηση, δίπλα στο παράθυτο του οδηγού, ο

Ραϋμόνδος Παπαμανώλης, κεντρικό πρόσωπο της Α.Λ.Φ.Α. Καλαμακίου που διοργάνωνε τον αγώνα. Πίσω, με το καπέλο, διακρίνεται η ψυχή του RS center ο Δημήτρης Παντελεημονίτης.



Όταν πια ξημέρωνε η Κυριακή το πλήρωμα με το νο 2 στις πόρτες, κάνει την τελευταία ετάπ του αγώνα, τον Διόνυσο  και θα τερμάτισε, λίγο αργότερα  τον αγώνα πρώτο στην ομάδα ένα και στην 2η θέση της γενικής κατάταξης, πίσω από την Α110 των «Σιρόκο» - Μ. Μακρινού.



Τέσσερις εβδομάδες αργότερα εικονίζονται, στην εκκίνηση του Εαρινού ράλυ. Στο «μακρυμούρικο» RS έχουν προστεθεί τα δυο άγκιστρα του καπώ, ενώ φορά τέσσερα ultra grip και  δυο έξτρα φωτιστικά σώματα. Ο Τάσος, που τότε είχε τα κιλά του καπνίζει, ο Κωστής είναι γενειοφόρος.  Θα εκκινήσουν τρίτοι με τον νο 3 και θα τερματίσουν 3οι πίσω από το 710 του «Σιρόκο», την GTV του Γ. Μοσχού και πρώτοι στην ομάδα ένα, κάτι παραπάνω από δέκα λεπτά, μπροστά από το Golf Gti της «Καρέντα», που οδηγούσε ο Γ. Παπαδαμαντίου.

Το πλήρωμα δεν θα καταφέρει να αντικρίσει την καρώ σημαία σε Σκορπιό και Δ.Ρ.Α. και θα επανέλθει στη δεύτερη θέση της γενικής κατάταξης, τον Ιούλιο στο Δ' Ολυμπιακό όπου ολοκλήρωσε μετά το 710 του «Σιρόκο».
Ο αγώνας ξεκίνησε το πολύ ζεστό βράδυ του Σαββάτου 10 Ιουλίου από κεντρικό σημείο του Πύργου, από όπου και η εικόνα «παρουσία των τοπικών Αρχών και πλήθος κόσμου»,  όπως γραφόταν στον Τύπο. Το RS με το νούμερο 4, δεν αγωνίζεται πια με Ε, έχει βγάλει πινακίδες κυκλοφορίας, ενώ ξεχωρίζουν και τα λογότυπα της Motul, λιπαντικά που τότε εμπορευόταν ο οδηγός, στα φτερά και στην κορφή του παρ μπριζ.



Θα κλείσει τη χρονιά με εγκατάλειψη στο ΙΑ' Δ.Ε.Θ., δεύτερη θέση στο Β' Χαλκιδικής, πάλι πίσω από το 710 και νίκη στο Μαύρο Ρόδο. Ήταν ένα σφικτό ράλυ που έγινε ακόμα δυσκολότερο από τις ακραίες καιρικές συνθήκες. Στην εικόνα από την εκκίνηση στον Ισθμό, ο Ίκαρος κατεβάζει τη γαλανόλευκη στο νο 5. Ο αριθμός κυκλοφορίας εχει τοποθετηθεί διαγώνια στο καπό, στο σπόιλερ έχει ένα άνοιγμα που προφανώς προσφέρει καλύτερη ψύξη στο κύκλωμα λίπανσης και ο συνοδηγός δεν είναι πια γενειοφόρος. Ζεμενό, Ευρωστίνη, Βαλιμή, Πτέρη, ξανά Ευρωστίνη και Ψάρι ήταν οι ε.δ., που διεξήχθηκαν υπο καταρρακτώδη βροχή και ενίοτε πυκνή ομίχλη.

Στο ξημέρωμα της Κυριακής στο κύκνειο πρωταθληματικό εκείνη τη χρονιά, το μακρυμούρικο θα επέστρεφε στην πρώτη θέση, ενώ θα το ακολουθούσαν μόλις τέσσερα αυτοκίνητα. Πίσω από το λευκό RS διακρίνεται η Ascona του Τζώνυ που τερμάτισε την 5η θέση.

Αυτή ήταν η ιστορία του μακρυμούρικου RS. Ο, και χοντρός αποκαλούμενος τότε, οδηγός, βαθιά αδιάφορος για τα αποτελέσματα, θιασώτης των απόλυτων επιδόσεων, θα χάσει για τρεις βαθμούς τη δεύτερη θέση, στο 13ο πρωτάθλημα ράλυ από τον 63χρονο Τζώνυ (199 με 196), οποίος  με τους 75 βαθμούς που συγκέντρωσε από το Δ.Ρ.Α. (δεύτερος Έλληνας, 9ος γενικής) βρέθηκε πίσω από τον πρωταθλητή «Σιρόκο». Είναι το τελευταίο 1 – 2 της οικογένειας σε πρωταθληματικό επίπεδο και ο προτελευταίος τίτλος του «Σιρόκο».

Το σπορ αρχίζει να ζεί τη δεύτερή του άνοιξη, με πολλές συμμετοχές, πολλούς και καλούς αγώνες, και κυρίως με αισιόδοξες προοπτικές. Μετά το καλοκαίρι του '79, όλα θα αλλάξουν.